چقدر زیباست شب

چقدر آرام است

وقتی که همه ی چراغ ها در مقابل سیگار روشنم رنگ می بازند

چقدر زیباست تاریکی

قسم به تمام دانسته هایم

فقط شب است که میداند

شب باشد هر کجا که باشم

غریب تنهاست شبم

شبم تاریکم

تمام من است شب

تنها

     تاریک

              خسته

                      غریب

به تمامی غار من است شب

جبرئیل می آید

صدوچهارده سوره سوال است بارش

شب به من گفت دیگر از آسمان پاسخی نمی بارد

باران هم نمی بارد

درهای بسته ست که می بارد

کاش تو هم شب بودی نازنینم

کاش آرامش شب را داشتی

کاش سکوت شب را تو می آوردی

این خواب توست که شب را می آوردی

کاش همیشه خواب بودی

کاش همیشه شب بود

در دست های سرد و خشک من و تو آزادی رنگ می بازد

مهم نیست چه اتفاقی در دوروبرت میوفته یا چه چیزی در جلوی چشمانت ظاهر می شود مهم اینه تو اونو چجوری میبینی. سینما میتواند سرگرم کند میتواند روشن کند سینما میتواند تمام زندگی باشد در همه ی ابعاد سینما اینچنین میتواند تمام زندگی باشد:

یک انسان تعریف ناقصی ست

یک مرد توضیح غلطی ست

حیوان هزار بار بزرگتر است

آه اگر هنر نبود آیا انسانی بود؟

خالق من خالق کلمات است

مرگ من کشف تصورات غلط است

و عشق من به تمامی، تمام سرمایه من است

آه اگر احساسی نبود آیا خدایی بود؟

ای داد از فلک که باید بسوزیم با آنچه که روشن کردیم

و از کدامین درد بگویم تا شعری منسجم سراییده باشم

چرا که در هر کلمه هزاران درد حاضرند تا از خود بگویند

وای بر من اگر لحظه یی آرامم کند این نوشتن

تمام درد جهان در این کلمه ست، بنگر

چقدر خوب کباب می شود جگری که زغالش دردهای هزاران ساله ست

همیشه همانیم که بوده ایم و درد من برتری نیست

چرا که درد کشیدگان سرگردانیم ما آدمها

و مرد همان بود که نامرد بود

همان بود که بهر زمستانها قرص نانی نداد

و من که کباب زمستان این مردم گرسنه در کوهستانهای ذهنشان شدم نامرد بودم

این درد است که شعر می آورد

و این بی فایده گی ست که پایانش می دهد

نه آرامش

نه خالی شدن

نه بی دردی

نه بی رنجی